The Khaju Bridge is one of the historical bridges on the Zayanderud, the largest river of the Iranian Plateau, in Isfahan, Iran. Serving as both a bridge and a weir, it links the Khaju quarter on the north bank with the Zoroastrian quarter across the Zayanderud. It also served a primary function as a building and a place for public meetings It has been described as the city’s finest bridge.The Khaju Bridge was built around 1650, under the reign of Abbas II, the seventh Safavid king (shah) of Iran, on the foundations of an older bridge. The existing inscriptions suggest that the bridge was repaired in 1873. There is a pavilion located in the center of the structure, inside which Abbas II would have once sat, admiring the view. Today, remnants of a stone seat is all that is left of the king’s chair.The bridge has 23 arches, and is 133 meters long and 12 meters wide. It was originally decorated with tilework and paintings, and served as a teahouse. The pass way of the bridge is made of bricks and stones with 21 larger and 26 smaller inlet and outlet channels, and is 7.5 meters wide. The pieces of stone used in the bridge are over 2 meters long, and the distance between every channel and the ceiling base is 21 meters.
Le pont Khadjou est un pont remarquable de la ville d’Ispahan, en Iran. Il a été construit par le roi séfévide Abbas II autour de 1650, sur les fondations d’un ancien pont. Servant à la fois de pont et de barrage (seuil) sur la rivière Zayandeh Roud, il relie le quartier Khadjou sur la rive nord avec le quartier Zoroastrien au sud. Il a également été conçu pour servir de bâtiment et de lieu de réunions publiques.
پل خواجو را همچنین پل شاه، پل بابا رکن‌الدین (مسیر رفتن به خانقاه و آرامگاه بابا رکن‌الدین و تخت فولاد) و پل حسن‌بیگ (نام پل قبلی که در زمان شاه‌عباس تخریب شد و این پل به جای آن ساخته شد) هم نامیده‌اند و از بناهای شاه عباس دوم صفوی است که در سال ۱۰۶۰ هجری قمری بنا شده‌است. در میانه پل خواجو، ساختمانی مخصوص، که به بیگلربیگی شهرت دارد بنا شده‌است که برای اقامت موقتی شاه صفوی و خانواده او ایجاد شده بود و هم‌اکنون نیز وجود دارد و طاق‌های آن دارای تزئینات نقاشی بسیار زیبایی است و در واقع پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پل‌های زاینده رود مشهورتر است. درازای پل ۱۳۳ متر و پهنای آن /۱۲ متر است. این پل را به نام‌های دیگری نیز خوانده‌اند ولی به سبب قرار گرفتن در محله خواجو به پل خواجو معروف است
Thanks Ms.shabahang for this great tour as my host
